ในช่วงทศวรรษที่ 90 มีการจำแนกประเภทประเภทของความทรงจำ แต่วิธีปฏิบัติและความสัมพันธ์กันนั้นยังไม่ชัดเจน เพื่อชี้แจงการทำงานของมันPackard และ McGaugh (1996)เสนอว่าระบบหน่วยความจำทำงานอย่างอิสระและคู่ขนานกัน ตัวอย่างเช่น เหตุการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ในวัยเด็ก (เช่น การเห็นปู่ของคุณถูกรถชนทับ) ในแง่หนึ่งสามารถรวมเป็น หน่วยความจำ ที่ประกาศอย่างมั่นคงสำหรับเหตุการณ์นั้น (เสียงของการรวมกันทำให้คุณจำช่วงเวลานั้นได้เสมอ ความจำเป็นตอนๆ) และในทางกลับกัน สามารถตกผลึกในความทรงจำที่ไม่เปิดเผย และส่งผลให้เกิดอาการหวาดกลัวเป็นลักษณะบุคลิกภาพมากกว่าเป็นเพียงความทรงจำ (การอยู่ใกล้รวมกันมักจะสร้างความตื่นตระหนกและกระตุ้นให้เกิดความปรารถนาที่จะหลบหนีสิ่งนั้น หน่วยความจำที่เชื่อมโยงกับสถานการณ์) ผู้แต่งหลายคน (Tulving et al., 1982 ) ได้กล่าวถึงแนวคิดของ priming ว่าเป็นหน่วยความจำที่แยกออกมาอีกประเภทหนึ่ง แต่จนถึงช่วงทศวรรษที่ 90 ได้มีการทดลองเพื่อแสดงสิ่งนี้.การศึกษาเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าผู้ป่วยที่มีความจำเสื่อมขั้นรุนแรงสามารถแสดงอาการเบื้องต้นที่ไม่บุบสลายได้อย่างสมบูรณ์ในขณะที่ทำการทดสอบความจำซึ่งรวมถึงการรับรู้ตามปกติของรายการทดสอบเดียวกัน