การลบรอยสักเริ่มต้นด้วยมาตรการที่มีฤทธิ์กัดกร่อนและทำลายล้างเพื่อทำลายรอยสัก และโชคไม่ดีที่ผิวหนังของมันถูกบรรจุอยู่ การค้นพบการสลายด้วยความร้อนแบบเลือก ความสามารถในการเลือกลบโครงสร้างเป้าหมายโดยไม่ทำลายผิวหนังโดยรอบ ทำให้อย่างน้อยก็เป็นไปได้ที่จะลบรอยสัก โดยไม่ทำลายผิวหนังโดยรอบทิ้งเป็นแผลเป็น ทฤษฎีคาดการณ์ว่าระยะเวลาของพัลส์ในโดเมนนาโนวินาทีจะเหมาะสมที่สุดสำหรับการลบรอยสัก และเลเซอร์นีโอดิเมียมแบบสวิตช์ Qอิตเทรียม-อะลูมิเนียม- ผิวหนัง โกเมน อเล็กซานไดรต์ และเลเซอร์ทับทิมก็ตอบสนองความต้องการนี้ บ่อยครั้งที่เลเซอร์รุ่นเก่าหรือแหล่งกำเนิด แสงพัลซิ่งเข้มข้นใช้รักษารอยสัก ซึ่งมักมีรอยแผลเป็นมาก นับตั้งแต่การถือกำเนิดของเลเซอร์ Q-switched เมื่อกว่าทศวรรษที่แล้ว การพัฒนาเลเซอร์ลบรอยสักก็เพิ่มมากขึ้น การพัฒนาที่นำไปสู่หมึกสักแบบใหม่ ระบบป้อนกลับเพื่อตรวจจับลักษณะการดูดกลืนแสงของหมึกสัก สารล้างผิวหนัง และเลเซอร์ระยะเวลาพัลส์ที่สั้นลงน่าจะส่งผลให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้นในอนาคต